Gasballon Bel ons : (051) 312 325

Gordon Bennett 2010

Gordon Bennett gasballonrace 2010.
Waarom begint een mens in godsnaam aan dit avontuur? Voor de reclame… vergeet het, slechts weinigen kennen deze prestigieuze race. Voor de eer… vergeet het, voor het geld,vergeet het zeker en vast, dit kost alleen maar geld, en zelfs onze duurbetaalde levensverzekeringen betalen niet uit mocht er iets gebeuren. Helaas is tijdens deze Gordon Bennett 2010 bewezen dat het soms fout kan gaan. Neen, ik denk persoonlijk dat gasballonvaren iets mythisch heeft, iets van “back to the roots”, iets verslavends, iets dat niet onder woorden te brengen is…
Het was in elk geval een droom om eens te mogen deelnemen aan dit evenement, we hadden ons min of meer grondig voorbereid, we waren er klaar voor. Bij het gereed maken van de ballon in Bristol viel het op dat we daar een beetje als onervaren outsiders aanzien werden. Ook kreeg ons zelfvertrouwen een flinke deuk toen we zagen met welke budgetten en nieuwe gasballons en technologie daar gegoocheld werd… Waren we hier wel op onze plaats?
Ja hoor, dit alles scherpte onze competitiegeest nog meer aan en zonder veel woorden beslisten we direct om er geen ‘pleziervluchtje’ van te maken, maar direct onze ‘goal’ te zetten op het zuiden… Perpignan, of Barcelona, zo dicht mogelijk bij de kust. We wisten dat de ervaren teams zeker en vast door zouden gaan, maar we wisten ook dat velen zo ver niet zouden geraken en eens we daar waren “zouden we wel zien”. Het is ongelooflijk hoe erg je daarboven afhankelijk bent van andere factoren, het materiaal, uw weerman (bedankt Michel De Meyere), de luchtverkeersleiding, het weerbeeld waar je in terecht komt. Het is makkelijk zeggen, stijg of daal, maar ik kan u verzekeren dat ieder schepje zand dat je daarboven verbruikt een wrang gevoel geeft. En naar ons gevoel waren we de eerste nacht en vooral zondagmorgen héél veel ballast kwijtgeraakt om op de juiste koers te komen. Hoe noemde copiloot Jürgen dat? Subsidentie http://nl.wikipedia.org/wiki/Subsidentie_(atmosfeer) en ook enkele serieuze cumulus wolken die ons meevoerden… ik kan u verzekeren, in de wolken vliegen, ’s nachts, in de kou… op grote hoogte, er zijn leukere dingen in het ballonvaren!
Toch was het grootste deel van de tocht heel stabiel, en bijna perfect volgens planning en schema…alleen vlogen we volgens Michel dikwijls véél te snel, maar ja, remmen hadden we niet.
De sfeer was heel goed in de ballon en wij GENOTEN. Toch waren de laatste 2-3 uur van onze vaart op zijn minst ‘spannend’ te noemen. Wij vlogen te snel, in het aardedonker, en zouden volgens Michel én onze GPS voor de ochtend aan de kust zijn… wat een eventuele landing helemaal zou uitsluiten. Michel bleef maar bellen en berichtjes sturen “afremmen mannen” maar nog meer dalen in het duister terwijl de GPS al “terrain” waarschuwingen gaf durfde ik echt niet. Jürgen wakker gemaakt net voor het ochtendgloren en samen goed uitkijkend met het opkomend daglicht verder dalen. Plots begon de ballon ferm te schommelen, en we moesten ons snel goed vasthouden, maar we wisten dat het goed kwam, we geraakten in tragere windsnelheden…oef. We konden nu proberen te landen, de heuvels voor ons zagen er onheilspellend uit, en we wisten helemaal niet of er nog vlak en landbaar gebied lag tussen het einde van de heuvelrug en de Middellandse zee. Michel stelde ons gerust, we zouden in principe, als vanzelf de heuvels overvaren, en erachter was zeker nog 5 km vlak met voldoende landingsplaats. Natuurlijk was dat nieuws voldoende om het te proberen, zo ver mogelijk, dat was toch de goal hé. Wisten wij veel dat het zo vroeg in de morgen al zo turbulent zou zijn boven de heuvels, met upwinds en snelheden tot 45 knopen (meer dan 80km/u). In elk geval schoten we omhoog van 1300 ft naar 4300 ft, en dat vlak voor de kustlijn! Bovendien stonden die heuvels onder ons nu vol gevaarlijk zwiepende windmolens. Wat volgde was natuurlijk een snelle daling, tot 4 m/sec, en veel ballastverbruik om dat allemaal op te vangen en te corrigeren, de ballon sloeg en klapperde vervaarlijk, en we moesten ons echt goed vasthouden. Maar het lukte…echter was er precies daar een grote baai, dus opnieuw water onder ons. Hele zandzakken van de Belgica II liggen er nu in de baai, + een pak flesjes drinkwater en nog een en ander… maar enkele meters boven het water lukte het ons om alles te stabiliseren en onder controle te krijgen. Maar we scheurden nog steeds met meer dan 15-20 kn richting de overkant van de baai, Port Leucate, het schiereiland dat onze laatste kans was om te landen. En wat doen deze “gekken” dan, nu ze alles onder controle hebben? Zover mogelijk doorvliegen natuurlijk! De landing verliep beter dan verwacht, we hadden een mooie open ruimte, sleeptouw uit, en met de remhulp van wat boompjes en struiken kwamen we precies op een rustige weg tot stilstand, zonder kleerscheuren, zonder schade. Wat een ontlading! We hadden het gehaald, en we dachten toen, van degene die hier landen zal zeker niemand verder kunnen… wat we toen niet wisten was dat enkele ballons meer naar het noorden of het zuiden zaten, waar het land wat groter was.
De crew was verrassend snel ter plaatse, goed gestuurd door ons thuisteam. Knap gedaan!
Dank ook aan alle Belgen die aanwezig waren te Bristol en ons ter plaatse steunden. Aan Bob voor de vele hulp en wijze raad bij de opbouw van de ballon en vooral aan onze familie die ons door alles steunde en in ons kunnen geloofden. Hopelijk heeft iedereen die aan de computer deze Gordon Bennett gevolgd heeft in België er evenveel plezier aan gehad als wij! We kregen alvast een heleboel leuke reacties! DUS BEDANKT IEDEREEN!
Gino en Jürgen - BEL 1 - BELGICA II - september 2010.
Meer info zie www.gasballonvaren.be


Vaartverslag Gordon Bennett 2010