Gasballon Bel ons : (051) 312 325

Sneeuwvaart op 4 januari 2010.

Wintervaart met Belgica II gasballon op 4 januari 2010.
Reeds voor Nieuwjaar waren wij de meteo in Duitsland in de gaten aan het houden. Jürgen en ikzelf moesten nog 1 nachtvaart van 2 uur maken voor onze night-rating (toelating om ook in het donker met een ballon te varen) en we hadden besloten dat te combineren met een wintervaart. Onze instructeur Willi Eimers had ons verteld dat een echte wintervaart met een gasballon te vergelijken was met 5 ‘normale’ vaarten. Volgens de weerkaarten, meteogrammen en voorspellingen zag het weerbeeld op maandagmorgen 4-1-2010 er gunstig uit, en dus werd de zondag ervoor de D-OCOX en alle materiaal klaargemaakt. Wat een verhuis, en dat voor één vaart.
Op zondagmiddag werd besloten ervoor te gaan en reden wij met zijn vieren naar ons clubhuis op Willi’s Wiese te Gladbeck nabij Düsseldorf . In Duitsland sneeuwde het nog toen we aankwamen en bovendien lagen er al pakken sneeuw. Nu ja, de voorspellingen voor maandagmorgen waren nog steeds bijzonder gunstig, zacht briesje, met een beetje hoge bewolking en volle maan… dat zou echter wel even anders uitdraaien. Na een te korte nacht om 4 u opgestaan om de ballon in de bittere vrieskou klaar te maken. De zandzakken hadden wij de avond ervoor reeds gevuld en binnen gezet. Gezien de ballon en de lastring/mand helemaal uit elkaar gehaald waren na de keuring bij Wörner (na de landing in Algerije van de deelnemers aan de GB 2009) was er nogal wat werk aan de winkel om alles vliegklaar te maken maar omstreeks 5.45 u stond de ballon vertrekkens klaar. Het was een prachtig open lucht met maanlicht en ook de voorspellingen zagen er goed uit, dus werd het een “go”. Het was constant -4 tot -6° dus alles bevroor, maar toch voelde het warmer aan door de gezonde spanning.
De eerste uren in het donker verliepen stabiel en probleemloos, en de zichtbaarheid was zeer goed te noemen. Ook is er daar in het Rührgebied veel industrie met felle verlichting en kwam het dagelijks leven langzaam op gang tijdens deze eerste ‘werkdag’ van het jaar. Samen met de weerkaatsing van de sneeuw en de volle maan was er dus prachtige nacht “zicht”. Ook de zonsopgang was adembenemend mooi. We voeren nu over een prachtig open sneeuwlandschap maar voor ons kwamen er dikke wolken opdagen. Niets ergs want zelfs op een hoogte van 600 m konden we de grond nog zien. Toen begon het lichtjes te sneeuwen, de wind nam toe en het ging feller sneeuwen. De zon was nu verdwenen en het werd nog kouder. Ons ballast zand bevroor razendsnel en wij waren constant bezig met te zorgen dat we toch een tweetal zakken ‘dropklaar’ hadden. Dus kloppen met ons plastiek hamertje en onze zandschop en zandzakjes warm houden was de leuze. We leken op een bepaald moment meer ‘timmerlui’ dan ballonvaarders, maar veel haalde het niet uit… of toch, het hield ons warm en de vaart spannend. Zonder ballast is een daling van een gasballon niet te stoppen en bevroren zandkeien uit de mand gooien is ook niet aan te bevelen, als je niet weet waar deze terechtkomen. Willi was blijkbaar ergens de ganse nacht in de weer geweest met sneeuw ruimen en deed nu dus zijn obligatoire dutje in het mandje. Nu ja, het was nu licht, de weersomstandigheden waren iets verbeterd en we besloten nog wat approaches te gaan maken als training. Gelukkig waren we nu echt boven een landbouwgebied met weinig huizen. Zo mocht er nu en dan een iets zwaarder “zandsteentje” overboord. Het aanvliegen en het ‘bijna’ landen lukte goed maar het weer verslechterde opnieuw, het sneeuwde en bovendien werd de wind buierig, met venijnige stoten. Na ong. 5 uur in de lucht kregen wij en het materiaal het steeds kouder en besloten wij te landen. Toen het even stil was in de mand hoorden wij vanuit de ballon een vreemd gefluit. Zelfs de meest ervaren gasballonvaarder ter wereld, Herr Willi Eimers himself had hier geen verklaring voor. Bleek dat er sneeuw tussen de afdichting van de parachute van onze Belgica geraakt was en er was vastgevroren, waardoor we met een lek zaten aan de parachute. Een paar keer de parachute goed open en dicht en het probleem en het gefluit was opgelost, maar ook onze weinige nog zandvormige ballast was weg (gebruikt om het snelle dalen op te vangen). Dus, nog even wachten om te landen, eerst bruikbare ballast proberen te maken, hameren dus.
Even later kregen we een mooi besneeuwd terrein, vlak bij een grote weg in de gaten en probeerden er te landen, doch de buiige wind dreef de ballon naar een rij bomen… Ondertussen was het 50 m lange sleeptouw echter al buiten, dus een diepgevroren zak zand van 13 kg ging overboord met verpakking en al en we gingen terug de hoogte in, met het sleeptouw onder ons bengelend. Zaak dus om hoog genoeg over huizen en elektriciteitsdraden te blijven met die appendix onder ons…
Iets verder groot terrein gezocht, wat flinke rukken aan de parachute, en afgeremd door het sleeptouw gleden we over de besneeuwde akker. Op een landwegje, vlak naast een woning kwamen we tot stilstand. Alles OK. Aan de grond voelden we pas hoe koud het werkelijk geworden was, benadrukt door een ijzige wind. De zand (beton)-zakken die over waren leegmaken en de ballon opvouwen was echt diepvries werk, maar de volgauto kwam er snel aan en het lukte.
Het traditionele ‘landesfest’ werd snel, snel gehouden in een hamburgertent langs de autostrade bij onze terugkeer naar Gladbeck, want wij wilden graag voor de avondspits terug in België zijn.
Nu hebben wij onze nachtrating, zijn volledig klaar om zelfstandig te gaan gasballonnen, hebben opnieuw een extreme vaart meegemaakt (vroeger zei Willi steeds: vlieg nooit met een gasballon als het sneeuwt)… maar nu weten we beiden ook hoe dat voelt.
Een prachtige vaart, in de bittere kou, met een gasballon boven een uniek sneeuwlandschap…niet veel mensen kunnen zeggen dat ze dit ooit meegemaakt hebben. Gelukkig behoren wij nu wel tot die ‘happy few’. Volgende keer nemen we wel extreem droog zand mee bij zo’n vriesweer… we leren iedere keer veel bij en beginnen te dromen van een Gordon Bennett gasballonrace.
Gino en Jürgen


Wintervaart 4-1-2010